JOŃCZYK

forma żeńska równa formalnie męskiej: Jończyk

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Jończykowa

forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Jończykówna

komentarz: Formant -owa tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -ówna odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie kobiety używają zwyczajowo.

• Jończyk RymNPol I 334
• Janczyk//Jańczyk, Jończyk 1536, XVII, XVIII AntrP II 108
• Robotny Michno Jonczyk 1607 NBrań 217
• Julianna Jonczyk 1875 NOpol 154
• Hyacinth Joinzik 1875 NOpol 154

• od nazwy własnej
  • odimienne
    Joń-cz-yk, od n. os. Joń, Jon, zob. Jon

• derywowane
• z sufiksem
  Jończ-yk < n. os. Joniec, Jońca lub Joń-czyk < n. os. Joń, Jon; suf. -yk (rozszerzony -czyk) w funkcji patronimicznej

Jonczyk

Wariant graficzny

• Niemcy / liczba wystąpień: 716 / źródło: http://legacy.stoepel.net/en/Default.aspx
• Hiszpania / liczba wystąpień: 17 / źródło: http://www.ine.es/apellidos/formGeneral.do?vista=4
• Norwegia / liczba wystąpień: 11 / źródło: http://www.ssb.no/navn
• Szwecja / liczba wystąpień: 11 / źródło: https://www.scb.se/en/finding-statistics/sverige-i-siffror/namesearch/Search/?nameSearchInput=Jonczyk
• Francja / liczba wystąpień: 9 / źródło: http://www.geopatronyme.com/cgi-bin/carte/nomcarte.cgi?nom
• Holandia / liczba wystąpień: 5 / źródło: http://www.cbgfamilienamen.nl
• Dania / liczba wystąpień: 4 / źródło: http://www.danskernesnavne.navneforskning.ku.dk/personnavne.asp
• Belgia / liczba wystąpień: 1 / źródło: www.familienaam.be

Wśród nazwisk motywowanych przez imiona staropolskie i chrześcijańskie wyróżnić można dwie podstawowe grupy: 1) formalnie równe pełnym lub skróconym, zdrobniałym formom imion, 2) powstałe od różnych imion w drodze derywacji słowotwórczej lub paradygmatycznej. Często nie można jednoznacznie stwierdzić czy mamy do czynienia z transonimizacją (przejściem z kategorii imion do kategorii nazwisk) czy z utworzeniem nazwiska w drodze derywacji. Podstawami tego typu nazwisk są najczęściej pełne i zdrobniałe imiona chrześcijańskie, rzadziej pełne lub skrócone imiona staropolskie. Nazwiska odimienne wywodzą się z deskrypcji opisowych mówiących o stosunku dwóch osób do siebie lub o charakterystyce konkretnej osoby. Pierwsze, tzw. patronimiczne, w drodze rozwoju doprowadziły do powstania konstrukcji syntetycznych z sufiksami –icz, -owicz, -ewicz, później też –ak, -an, -czyk i innymi sufiksami z podstawowym –k-, wyrażającymi relację ojciec-syn. Nazwiska te uległy stabilizacji w XVII-XVIII w. i potocznie kojarzone są z nazwiskami mieszczan (w tej grupie społecznej występowały najczęściej). Drugie wywodzą się z deskrypcji imię + imię, przy czym imię występujące na drugim miejscu stawało się potencjalnym nazwiskiem niezależnie od tego, czy pełniło pierwotnie funkcję drugiego imienia, patronimu czy zdrobniałej, spieszczonej formy pełnego imienia. Poza granicami Polski w formie adaptacji graficznej Jonczyk, Jontzyk (bez znaku diakrytycznego).

• DFD: Jonczik
• DFD: Jonczyk
• ISD: Jonczyk

• K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny / rok: 1999/ tom: I
• D. Lech, Nazwy osobowe dziewiętnastowiecznych mieszkańców Opola / rok: 2004
• P. Złotkowski, Antroponimia historyczna mieszczan i chłopów Brańska i okolic w ujęciu statycznym i dynamicznym / rok: 2017