MARCINKIEWICZ

Ogólna liczba: 4313

Kobiety: 2199

Mężczyźni: 2114

Ranga: 1132

Województwa
  1. MAZOWIECKIE / 790
  2. WARMIŃSKO-MAZURSKIE / 582
  3. PODLASKIE / 528
  4. DOLNOŚLĄSKIE / 432
  5. POMORSKIE / 300
  6. ZACHODNIOPOMORSKIE / 268
  7. ŚLĄSKIE / 263
  8. LUBUSKIE / 232
  9. MAŁOPOLSKIE / 220
  10. ŁÓDZKIE / 203
  11. OPOLSKIE / 113
  12. KUJAWSKO-POMORSKIE / 108
  13. WIELKOPOLSKIE / 106
  14. PODKARPACKIE / 87
  15. LUBELSKIE / 47
  16. ŚWIĘTOKRZYSKIE / 34
Powiaty:
  1. WOŁOMIŃSKI / 310
  2. M.ST.WARSZAWA / 209
  3. WROCŁAW / 108
  4. BIAŁYSTOK / 99
  5. SEJNEŃSKI / 95
  6. SZCZECIN / 91
  7. GDAŃSK / 87
  8. OLSZTYN / 77
  9. ŁÓDŹ / 70
  10. SOKÓLSKI / 69
  11. RADOM / 67
  12. KĘTRZYŃSKI / 61
  13. LEGNICA / 58
  14. GORZÓW WIELKOPOLSKI / 57
  15. OPOCZYŃSKI / 57
  16. EŁCKI / 57
Gminy:
  1. KLEMBÓW / 104
  2. M. BIAŁYSTOK / 99
  3. M. SZCZECIN / 91
  4. M. GDAŃSK / 87
  5. M. OLSZTYN / 77
  6. DĄBRÓWKA / 70
  7. M. RADOM / 67
  8. M. LEGNICA / 58
  9. M. GORZÓW WIELKOPOLSKI / 57
  10. EŁK / 57
  11. SEJNY / 56
  12. M. SUWAŁKI / 54
  13. M. KRAKÓW / 48
  14. M. ELBLĄG / 45
  15. WOŁOMIN / 43
  16. KĘTRZYN / 38

forma żeńska równa formalnie męskiej: Marcinkiewicz

forma żeńska z formantem paradygmatycznym -a: Marcinkiewiczowa

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Marcinkiewiczówna

inne: Marcinkiewiczonka (forma gwarowa)

komentarz: Formant -owa tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -ówna odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie kobiety używają zwyczajowo. Nazwiska odojcowskie z formantem -onka znane są w języku mówionym.

  • Marcinkiewicz RymNPol II 68
  • Marcinkiewiczowa (1690)1715 AntrP II 427
  • Marcinkiewicz 1578, XVII AntrP II 427
  • Hedvigis Marcinkiewiczonka 1788 AntrP II 427
  • Mathias Marcinkiewicz 1789 AntrP II 427

  • od nazwy własnej
    • odimienne
      Marcinki-ewicz, od n. os. Marcinek, zob. Marcinek

  • derywowane
    • z sufiksem
      Marcinki-ewicz; suf.-ewicz w funkcji patronimicznej

Wśród nazwisk motywowanych przez imiona staropolskie i chrześcijańskie wyróżnić można dwie podstawowe grupy: 1) formalnie równe pełnym lub skróconym, zdrobniałym formom imion, 2) powstałe od różnych imion w drodze derywacji słowotwórczej lub paradygmatycznej. Często nie można jednoznacznie stwierdzić czy mamy do czynienia z transonimizacją (przejściem z kategorii imion do kategorii nazwisk) czy z utworzeniem nazwiska w drodze derywacji. Podstawami tego typu nazwisk są najczęściej pełne i zdrobniałe imiona chrześcijańskie, rzadziej pełne lub skrócone imiona staropolskie. Nazwiska odimienne wywodzą się z deskrypcji opisowych mówiących o stosunku dwóch osób do siebie lub o charakterystyce konkretnej osoby. Pierwsze, tzw. patronimiczne, w drodze rozwoju doprowadziły do powstania konstrukcji syntetycznych z sufiksami –icz, -owicz, -ewicz, później też –ak, -an, -czyk i innymi sufiksami z podstawowym –k-, wyrażającymi relację ojciec-syn. Nazwiska te uległy stabilizacji w XVII-XVIII w. i potocznie kojarzone są z nazwiskami mieszczan (w tej grupie społecznej występowały najczęściej). Drugie wywodzą się z deskrypcji imię + imię, przy czym imię występujące na drugim miejscu stawało się potencjalnym nazwiskiem niezależnie od tego, czy pełniło pierwotnie funkcję drugiego imienia, patronimu czy zdrobniałej, spieszczonej formy pełnego imienia.

  • Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku / rok: 2009/ tom: II
  • K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny / rok: 2001/ tom: II