JAKUBCZAK

forma żeńska równa formalnie męskiej: Jakubczak

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Jakubczakowa

forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Jakubczakówna

komentarz: Formant -owa tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -ówna odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie kobiety używają zwyczajowo.

• Jakubczak RymNPol I 328
• Antonii Jakubczak 1749 NBrań 211
• Jakubczak 1794 AntrP II 106
• Jakubczak 1841 GórPow 88

• od nazwy własnej
  • odimienne
    Jakubcz-ak, od n. os. Jakubek, zob. Jakubek

• derywowane
• z sufiksem
  Jakubcz-ak < n. os. Jakubek lub Jakub-czak < n. os. Jakub; suf. -'ak (rozszerzony -czak) w funkcji patronimicznej wskazywał na syna Jakubka lub Jakuba

Jakóbczak (zob.)

Jakóbczak - wariant graficzny z -ó- w miejsce -u- oddający dawną pisownię podstawowego imienia

• USA / liczba wystąpień: 322 / źródło: http://www.britishsurnames.co.uk
• Słowacja / liczba wystąpień: 150 / źródło: https://slovnik.juls.savba.sk/?w=jakubcak&c=Uc95&d=priezviska
• Niemcy / liczba wystąpień: 88 / źródło: http://legacy.stoepel.net/en/Default.aspx
• Francja / liczba wystąpień: 31 / źródło: http://www.geopatronyme.com/cgi-bin/carte/nomcarte.cgi?nom
• Dania / liczba wystąpień: 8 / źródło: http://www.danskernesnavne.navneforskning.ku.dk/personnavne.asp
• Szwecja / liczba wystąpień: 7 / źródło: https://www.scb.se/en/finding-statistics/sverige-i-siffror/namesearch/Search/?nameSearchInput=Jakubczak
• Hiszpania / liczba wystąpień: 6 / źródło: http://www.ine.es/apellidos/formGeneral.do?vista=4
• Norwegia / liczba wystąpień: 6 / źródło: http://www.ssb.no/navn
• Holandia / liczba wystąpień: 5 / źródło: http://www.cbgfamilienamen.nl
• Belgia / liczba wystąpień: 4 / źródło: www.familienaam.be
• Australia / liczba wystąpień: 3 / źródło: http://www.britishsurnames.co.uk
• Czechy / liczba wystąpień: 3 / źródło: https://www.kdejsme.cz/prijmeni/Jakubczak/hustota/

Wśród nazwisk motywowanych przez imiona staropolskie i chrześcijańskie wyróżnić można dwie podstawowe grupy: 1) formalnie równe pełnym lub skróconym, zdrobniałym formom imion, 2) powstałe od różnych imion w drodze derywacji słowotwórczej lub paradygmatycznej. Często nie można jednoznacznie stwierdzić czy mamy do czynienia z transonimizacją (przejściem z kategorii imion do kategorii nazwisk) czy z utworzeniem nazwiska w drodze derywacji. Podstawami tego typu nazwisk są najczęściej pełne i zdrobniałe imiona chrześcijańskie, rzadziej pełne lub skrócone imiona staropolskie. Nazwiska odimienne wywodzą się z deskrypcji opisowych mówiących o stosunku dwóch osób do siebie lub o charakterystyce konkretnej osoby. Pierwsze, tzw. patronimiczne, w drodze rozwoju doprowadziły do powstania konstrukcji syntetycznych z sufiksami –icz, -owicz, -ewicz, później też –ak, -an, -czyk i innymi sufiksami z podstawowym –k-, wyrażającymi relację ojciec-syn. Nazwiska te uległy stabilizacji w XVII-XVIII w. i potocznie kojarzone są z nazwiskami mieszczan (w tej grupie społecznej występowały najczęściej). Drugie wywodzą się z deskrypcji imię + imię, przy czym imię występujące na drugim miejscu stawało się potencjalnym nazwiskiem niezależnie od tego, czy pełniło pierwotnie funkcję drugiego imienia, patronimu czy zdrobniałej, spieszczonej formy pełnego imienia.

• por. ISD: Jakubczyk

• K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny / rok: 1999/ tom: I
• Górnowicz, H., Słownuk nazwisk mieszkańców Powiśla Gdańskiego / rok: 1992
• P. Złotkowski, Antroponimia historyczna mieszczan i chłopów Brańska i okolic w ujęciu statycznym i dynamicznym / rok: 2017