RYKAŁA

forma żeńska równa formalnie męskiej: Rykała

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Rykalina

forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Rykalanka

komentarz: Formant -ina tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -anka odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie znane są w języku mówionym.

• Jan Rikala 1388 SSNO IV 531
• Rykała, Rekała 1576, XVII, XVIII AntrP IV 227
• Rikalla 1867, 1888 GórPow 195

• od wyrazu pospolitego
  • przezwiskowe
    Rykała, od gw. ap. rykała 'ten, kto ryczy; krzykacz, awanturnik' SGPK, lub Ryk-ała, od czas. rykać, ryknąć 'ryczeć' SGPK

• derywowane
• z sufiksem
  Ryk-ała, z suf. -ała w funkcji charakteryzującej
• niederywowane
lub Rykała

Rykala

Wariant graficzny

• Niemcy / liczba wystąpień: 24 / źródło: http://legacy.stoepel.net/en/Default.aspx
• Dania / liczba wystąpień: 6 / źródło: http://www.danskernesnavne.navneforskning.ku.dk/personnavne.asp
• Norwegia / liczba wystąpień: 6 / źródło: http://www.ssb.no/navn
• Czechy / liczba wystąpień: 2 / źródło: https://www.kdejsme.cz/prijmeni/Ryka%C5%82a/hustota/

Poza granicami Polski w formie adaptacji graficznej Rykala (bez znaku diakrytycznego), Rykalla (z dość regularnym oddaniem –ł- jako –ll-).

• H. Górnowicz, Słownik nazwisk mieszkańców Powiśla Gdańskiego / rok: 1992
• Słownik staropolskich nazw osobowych / rok: 1974/ tom: IV
• Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku / rok: 2013/ tom: IV