MIKUTA

Ogólna liczba: 348

Kobiety: 174

Mężczyźni: 174

Ranga: 16204

Województwa
  1. ŁÓDZKIE / 75
  2. MAŁOPOLSKIE / 75
  3. ŚLĄSKIE / 72
  4. PODLASKIE / 30
  5. LUBUSKIE / 23
  6. WARMIŃSKO-MAZURSKIE / 21
  7. OPOLSKIE / 19
  8. POMORSKIE / 13
  9. DOLNOŚLĄSKIE / 8
  10. MAZOWIECKIE / 7
  11. PODKARPACKIE / 5
Powiaty:
  1. CZĘSTOCHOWA / 57
  2. PABIANICKI / 31
  3. TARNOWSKI / 23
  4. ŁÓDŹ / 20
  5. KRAKÓW / 20
  6. TARNÓW / 19
  7. BIAŁYSTOK / 15
  8. ELBLĄG / 13
  9. BRZEZIŃSKI / 13
  10. KRAPKOWICKI / 11
  11. KROŚNIEŃSKI / 11
  12. MONIECKI / 7
  13. WEJHEROWSKI / 7
  14. KŁODZKI / 6
  15. GDAŃSK / 6
  16. TYCHY / 6
Gminy:
  1. M. CZĘSTOCHOWA / 57
  2. PABIANICE / 31
  3. M. KRAKÓW / 20
  4. M. TARNÓW / 19
  5. M. BIAŁYSTOK / 15
  6. M. ELBLĄG / 13
  7. BRZEZINY / 12
  8. KRAPKOWICE / 11
  9. KROSNO ODRZAŃSKIE / 9
  10. TARNÓW / 8
  11. WEJHEROWO / 7
  12. M. TYCHY / 6
  13. ŁÓDŹ-BAŁUTY / 6
  14. ŁÓDŹ-POLESIE / 6
  15. ŁÓDŹ-ŚRÓDMIEŚCIE / 6
  16. M. GDAŃSK / 6

forma żeńska równa formalnie męskiej: Mikuta

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Mikucina

forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Mikucianka

komentarz: Formant -ina tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -anka odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie znane są w języku mówionym.

  • Mikuta 1626, XVIII AntrP III 84

  • od nazwy własnej
    • odimienne
      Mik-uta, od n. os. Mik, zob. Mik

  • derywowane
    • z sufiksem
      Mik-uta

Poza granicami Polski także w formie adaptacji graficznej Mikutta (z podwojeniem -t-).

  • Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku / rok: 2011/ tom: III