RENKA

forma żeńska równa formalnie męskiej: Renka

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Renczyna

forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Renczanka

komentarz: Formant -yna tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -anka odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie znane są w języku mówionym.

• Renka RymNPol II 339
• chłop Mathias Renke 1510 GórPow 189
• Petrus Patris Petri Renka 1769 NZłot II 146
• Godefrido Renka 1812 NZłot II 146

• od wyrazu pospolitego
  • przezwiskowe
    Renka, od ap. ręka Sstp
• od nazwy własnej
  • odimienne
    lub Ren-ka, od n. os. Ran, gw. Ren, poch. niemieckiego (: niem. n. os. Ran, od staronord. rani 'pysk dzika' lub 'trójkątny szyk bojowy' Gottsch 479) lub polskiego, skrócenie od starop. im. złożonego Rani-mir (: rana, ranić Sstp), z gw. północnopolską zmianą Ra-> Re-

• derywowane
• z sufiksem
  Ren-ka, z suf. -ka w funkcji patronimicznej lub deminutywnej
• niederywowane
lub Renka < ap. ręka

• Niemcy / liczba wystąpień: 104 / źródło: http://legacy stoepel.net/en/Default.aspx
• Czechy / liczba wystąpień: 12 / źródło: https://www.kdejsme.cz/prijmeni/Renka/hustota/

• H. Górnowicz, Słownik nazwisk mieszkańców Powiśla Gdańskiego / rok: 1992
• K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny / rok: 2001/ tom: II
• L. B. Sudakiewicz, Słownik nawisk mieszkańców Ziemi Złotowskiej / rok: 2012/ tom: II