SOBOŃ

forma żeńska równa formalnie męskiej: Soboń

forma żeńska z sufiksem –owa, -ina/-yna: Soboniowa

forma żeńska z sufiksem –ówna, -anka: Soboniówna, Sobonianka

komentarz: Formant -owa tworzy nazwiska odmężowskie, zaś formant -ówna odojcowskie. Obecnie nazwiska w takim kształcie kobiety używają zwyczajowo. Natomiast nazwiska odojcowskie z formantem -anka znane są w języku mówionym.

• Soboń 1593 AntrP IV 334
• Sobonianka 1638 AntrP IV 334
• Adamus Soboń 1827 GóSan 164
• Obi(i)t ... Sobon ok. 1265 SSNO V 140
• Soboń XX RymNPol II 456

• od nazwy własnej
  • odimienne
    Sob-oń, skrócenie od starop. imion złożonych z Sobie- w pierwszej części , takich jak Sobie-bor, Sobie-sław (: zaimek zwrotny sobie, siebie Sstp) , lub od im. Sebastian, zob. Sebastian

• derywowane
• z sufiksem
  Sob-oń

• USA / liczba wystąpień: 495 / źródło: http://www.britishsurnames.co.uk/
• Niemcy / liczba wystąpień: 48 / źródło: http://legacy.stoepel.net/en/Default.aspx
• Słowacja / liczba wystąpień: 35 / źródło: http://slovniky.juls.savba.sk
• Norwegia / liczba wystąpień: 29 / źródło: http://www.ssb.no/navn
• Francja / liczba wystąpień: 16 / źródło: http://www.geopatronyme.com/cgi-bin/carte/nomcarte.cgi?nom
• Australia / liczba wystąpień: 13 / źródło: http://www.britishsurnames.co.uk/
• Szwecja / liczba wystąpień: 9 / źródło: https://www.scb.se/en/finding-statistics/sverige-i-siffror/namesearch/Search/?nameSearchInput=Sobon
• Hiszpania / liczba wystąpień: 8 / źródło: http://www.ine.es/apellidos/formGeneral.do?vista=4
• Dania / liczba wystąpień: 5 / źródło: http://www.danskernesnavne.navneforskning.ku.dk/personnavne.asp
• Szwajcaria / liczba wystąpień: 2 / źródło: http://www.verwandt.ch/
• Belgia / liczba wystąpień: 2 / źródło: www.familienaam.be

Wśród nazwisk motywowanych przez imiona staropolskie i chrześcijańskie wyróżnić można dwie podstawowe grupy: 1) formalnie równe pełnym lub skróconym, zdrobniałym formom imion, 2) powstałe od różnych imion w drodze derywacji słowotwórczej lub paradygmatycznej. Często nie można jednoznacznie stwierdzić czy mamy do czynienia z transonimizacją (przejściem z kategorii imion do kategorii nazwisk) czy z utworzeniem nazwiska w drodze derywacji. Podstawami tego typu nazwisk są najczęściej pełne i zdrobniałe imiona chrześcijańskie, rzadziej pełne lub skrócone imiona staropolskie. Nazwiska odimienne wywodzą się z deskrypcji opisowych mówiących o stosunku dwóch osób do siebie lub o charakterystyce konkretnej osoby. Pierwsze, tzw. patronimiczne, w drodze rozwoju doprowadziły do powstania konstrukcji syntetycznych z sufiksami –icz, -owicz, -ewicz, później też –ak, -an, -czyk i innymi sufiksami z podstawowym –k-, wyrażającymi relację ojciec-syn. Nazwiska te uległy stabilizacji w XVII-XVIII w. i potocznie kojarzone są z nazwiskami mieszczan (w tej grupie społecznej występowały najczęściej). Drugie wywodzą się z deskrypcji imię + imię, przy czym imię występujące na drugim miejscu stawało się potencjalnym nazwiskiem niezależnie od tego, czy pełniło pierwotnie funkcję drugiego imienia, patronimu czy zdrobniałej, spieszczonej formy pełnego imienia. Poza granicami Polski w formie adaptacji graficznej Sobon (bez znaku diakrytycznego).

• Słownik staropolskich nazw osobowych / rok: 1977/ tom: V
• Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku / rok: 2013/ tom: IV
• H. Górny, Nazwiska mieszkańców wybranych miejscowości dawnej ziemi sanockiej w świetle interferencji etniczno-językowej (XV-XIX w.) / rok: 2004
• K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny / rok: 2001/ tom: II